Dat bloggen lukt me toch niet echt vaak. Mijn laatste bericht is van 15 maart! *bloos*
We zijn inmiddels 3 maanden verder. Het schooljaar is bijna om, morgen moet de puber een sectorpresentatie doen en de puberdot haar boeken inleveren. Het kaftpapier wil ze ritueel verbranden trouwens ;) Vrijdag mogen ze beiden nog even het rapport ophalen en dan is het officieel vakantie.
Het afgelopen jaar was niet het jaar van de puberdot. De overgang van basisschool naar voortgezet was behoorlijk, het tempo was niet bij te benen voor ons (sorry) trage dotje en als je gewend bent aan goede cijfers en je gaat bijna alleen maar onvoldoendes halen dan begrijpt iedereen wel dat de motivatie na een tijdje ver te zoeken is. Wat dan wel weer heel positief was is dat ze binnen no time een leuke squad (=vriendenclup) om zich heen had verzamelt. Dát was nou net datgene waar ik buikpijn van kon krijgen tijdens de vorige zomervakantie. Rik had juist zijn twijfels of ze het niveau havo/vwo wel zou trekken. Niet qua intelligentie, dat zit wel goed, maar qua tempo en zelfstandigheid die direct van ze verwacht werd.
En nu een schooljaar later hebben we net een gesprek op haar nieuwe school achter de rug, ze gaat lekker de 2e klas op de mavo beginnen! Niveau zal ons een worst zijn, als ze maar blij zijn en dat was ze dit jaar niet altijd. Ze heeft zich al wel voorgenomen dat ze havo 3 gaat doen. Prima! En lukt het niet dan maar lekker niet. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden.
De zorgconsulent van haar nieuwe school vergeleek haar met een Ferrari in de file, die kan heel hard, maar staat in een file ook stil.
Het zit er wel, maar het komt er gewoon nog niet uit. Dat is dan heel jammer, maar niks aan te doen.
Ook zat ze dit jaar bij het Expertise Punt (EP) Dat wil ze op haar nieuwe school absoluut niet! Ze wil absoluut niet anders zijn dan de rest, dus mag ze het van ons en school zonder EP proberen.
Loopt ze vast kan ze altijd nog naar de leerlingbegeleider, net zoals 300 van de 1000 leerlingen op die school ;)
De puber is dit goed het schooljaar doorgekomen, lichamelijk geen gekke dingen en sinds hij spalken heeft staat de rolstoel in de fietsenstalling! *hele dikke YESSS*
De cijfers waren goed, als hij zo doorgaat haalt hij zijn examen met 2 vingers in de neus. Het scheelt dat hij al een tijdje weet naar welke vervolgopleiding hij wil, dat motiveert als een malle ;)
Voor de opleiding audiovisueel vormgever moet hij een portfolio maken. Hij filmt en vlogt zich suf, heeft een
youtube kanaal en moet onderhand ook zorgen voor foto's, maar dat vindt hij minder leuk, dus dat is nog even een dingetje ;)
Tussendoor ging hij nog een tijdje naar het revalidatiecentrum voor aqua therapie en na de vakantie begint hij met conditietraining. Het liefst gaat hij met gewichten aan de slag, maar dat mag hij niet van de reva arts en van ons. Heel flauw, maar spieren die al superzwak zijn hoef je niet nog meer te verkloten door aan gewichten te hangen. Ook hij wil niet anders zijn dan de rest, maar sommige dingen kunnen nou eenmaal echt niet.
En wat heb ik in de afgelopen maanden gedaan? Nou nog steeds erg weinig *zucht*.
Inmiddels ben ik van pijnmedicatie gewisseld. Hallef*ckinglujaaa! Eindelijk van die morfine af. Het afkicken was een helse toestand, maar nu heb ik net mijn 2e lidocaïne infuus gehad en ik ben zo goed als pijnvrij! Ik moet er 25 uur voor in het ziekenhuis blijven, maar dat is minimaal elke 6 weken.
Te doen dus.
7 weken geleden kreeg ik het eerste infuus, nog samen met de morfine, dat was me een partijtje lekker! Ik voelde niks! Maar dan ook echt niks! Ook niet goed natuurlijk, want pijn is soms wel handig ;) Maar ik heb er van genoten! Ook van een wandeling met Rik, gewoon zelf lopend, niet met de rolstoel. So simpel, maar na 5 jaar was het toch wel een dikke overwinning.
En nou niet denken dat ik op wonderbaarlijke wijze genezen ben hoor! Ik ben nog steeds hondsmoe, mijn spieren zijn nog steeds slappe mietjes en meer van die ongein, maar nauwelijks nog pijn zorgt er wel voor dat ik wat actiever ben. Bewegen is altijd goed, maar met een pijnlijk lijf is de lol daar snel vanaf en was de rolstoel mijn beste vriend op veel dagen.
Nu is dat anders, beperkt de rolstoel mij juist, want ik moet wel iets hebben om van A naar B te komen, maar op de bestemming zelf kan ik best zelf lopen. Ook kan ik niet alleen weg met de rolstoel, dat zouden dan kamikaze ritjes worden, want ik kan niet goed achter me kijken.
Dus heb ik besloten dat ik de rolstoel omruil voor een scootmobiel. Van "gehandicapt naar bejaard" zeg maar ;) Gelukkig was dit geen enkel probleem bij de WMO, het is maar net hoe je het brengt bij die gasten. Door de zomerperiode zal het wel even gaan duren, het is geen kwestie van een hulpmiddelen ruil, maar het wordt een nieuwe aanvraag. Prima, als ik maar weet dat ie komt, wachten zijn we onderhand goed in geworden ;)
En nu neem ik me voor de zoveelste keer voor dat ik vaker ga bloggen, echt!
(maar soms gebeurd hier weken of maanden amper iets blogwaardigs :P)
